ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Ένα πρωινό στα γραφεία του blog έπεσε στα χέρια μας η παρακάτω συγκλονιστική ιστορία:

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ - ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ 14KM ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ!!

Μετά ακούσαμε και το ηχητικό ντοκουμέντο:

Αφού ακούσαμε  για την τρύπα-πύλη της κολάσεως στη Σιβηρία και μείναμε κόκκαλο, απλά έπρεπε να εξερευνήσουμε περεταίρω το θέμα. Ανακαλύψαμε έκπληκτοι ότι υπάρχει μία άλλη, πολύ πιο ύποπτη και πολύ πιο cool τρύπα στη Ρωσία, και συγκεκριμένα στο μακρινό Βλαδιμονγκόλσκ, στα βάθη της Σιβηρίας. Με τεράστιο μπάτζετ και αποφασιστικότητα στείλαμε τον δημοσιογράφο μας Στέλιο Γουέλινγκτον-Λουρρή να εξερευνήσει την τρύπα, με άλλους πολύ ειδικούς επιστήμονες και ερευνητές, όλοι τους απόφοιτοι από τουλάχιστον Yale και Harvard. Ένα μήνα μετά λάβαμε την τελευταία του ανταπόκριση. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούσαμε απ’ αυτόν και την ομάδα του...

"7 Ιανουαρίου. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Μόσχας στις 7:47 το πρωί ώρα Βόρνεο. Αφού βγήκαμε φωτογραφίες στην κεντρική πλατεία κάνοντας planking και owling, και αφού παίξαμε φλιπεράκι στο μαγαζί του Σεργκέι του Μαύρου, μπήκαμε στα τζιπ και ξεκινήσαμε για το Πετροσπύροφσκ, την πιο κοντινή πόλη στο Βλαδιμονγκόλσκ. Η διαδρομή πήγαινε και πήγαινε και πήγαινε όλο και πιο βαθιά στη χιονισμένη, μελαγχολική Σιβηρία. Περάσαμε λόφους, λαγκάδια και βουνά, χιονισμένα τοπία με σκυθρωπά πρόσωπα, εγκαταλελειμμένα γκούλαγκ και μισογκρεμισμένα γροστάσια, παρατημένα σχολεία και λυπημένα χωριά, ελεεινά πορτατίφ και ηλιόλουστες παραλίες.

Φτάσαμε στο μελαγχολικό και μυστηριώδες Πέτροσπύροφσκ τέλος πάντων, αφού μας βγήκε η ψυχή και μετά από μια διανυκτέρευση, ξεκινήσαμε την πορεία μας για το Βλαδιμογκόλσκ. Πηγαίνοντας στο σημείο στο δρόμο συναντήσαμε μια γιαγιάκα. Με ρώτησε «Που πάτε παιδιά;». Της απάντησα «Στο Βλαδιμογκόλσκ, γιαγιά». «Αααα, στην Πύλη ε;». Πήγα να τη ρωτήσω τι εννοεί αλλά εκείνη την ώρα με φώναξαν οι σύντροφοί μου. Τους είπα να περιμένουν αλλά μόλις γύρισα, η γιαγιάκα είχε εξαφανιστεί…

Έμεινα παγωτό!

Μετά φτάσαμε στο σημείο και κοίταξα την τεράστια τρύπα. Ήταν ένα αβυσσαλέο θέαμα. Ένα χάος. Ήταν τόσο τεράστια! Σαν ένας πολύ τσατισμένος Γκοτζίλας να είχε κάνει σεξ με τη Γη.

Επειδή οι Σοβιετικοί επιστήμονες είχαν κλείσει την τρύπα με μπάζα (ω! μα τι προληπτικοί άνθρωποι!) και είχαν βάλει και μια ταμπέλα κιόλας που έγραφε “Εδώ τελειώνει η ελπίδα”, αρχίζαμε να σκάβουμε με το δικό μας τρυπάνι που είναι πιο μεγάλο απ’ το Bagger 288. Η διαδικασία έπαιρνε ώρα οπότε μπήκαμε μες την καμπίνα μας και βάλαμε να δούμε μια ταινία με τον Βουτσά. Σε κάποια φάση στις 3:33 τα ξημερώματα ακούσαμε μια μεγάλη έκρηξη και είδαμε μια τεράστια λάμψη να βγαίνει απ’ την τρύπα. Βγήκαμε έξω σαστισμένοι κι εκείνη την ώρα είδαμε ένα μεγάλο τέρας σαν νυχτερίδα να πετάει έξω και πάνω στα φτερά του είχε γραμμένο ‘Η ώρα μου είναι κοντά’. Μπήκαμε ξανά στην καμπίνα γιατί η ταινία με τον Βουτσά είχε πιο πολύ ενδιαφέρον.

Την επόμενη μέρα ήρθε στο camp ένας παπάς κι άρχισε να φωνάζει “Τρελοίιι! Τι κάνατεεεεε!! Τον ξυπνήσατεεεεεε! Όχιιιι!”. Φωνάζουμε τα σεκιούριτι, έρχεται ένας σεκιουριτάς τεράστιος, ο Βλάντιμιρ, τον πιάνει και τον πετάει ”Ουστ από δω τραγόπαπα!” του λέει. Κάποιοι προληπτικοί απ’ την ομάδα μας ανησύχησαν, αλλά τελικά μάθαμε από κάτι γείτονες ότι ο παπάς είχε ένα γιο που την επόμενη μέρα έδινε πανελλήνιες και τον ξυπνήσαμε και δεν κοιμήθηκε καλά κι έγραψε 19.8 αντί για 20.

Την τρίτη μέρα αποφασίσαμε να στείλουμε τις κάμερες για να μάθουμε επιτέλους τι είχε αυτή η τρύπα μέσα. Είχαν αρχίσει να γίνονται μικροσεισμοί και να ακούγονται αβυσσαλέα μουγκρητά απ’ το έδαφος και άλλο ένα τεράστιο τέρας σαν νυχτερίδα βγήκε κι έγραφε πάνω στα φτερά του ‘Τη γαμήσατε’. Τα συνδέσαμε όλα κι αρχίζουμε να στέλνουμε κάτω την ειδική webcam που μας είχε χαρίσει ο Ελληνοαμερικάνος πρόεδρος της NASA, Ming Park-Li. Ενώ την κατεβάζαμε καταλάβαμε ότι δεν είχαμε εγκαταστήσει τους drivers της κάμερας στο λάπτοπ, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε στο Google. Τελικά drivers υπήρχαν μόνο για τα 7άρια κι εμείς είχαμε Vista. Λέμε δεν γαμιέται, βάλε τα 7. Τα κατεβάζουμε και λέμε να τα boot-άρουμε από flash USB γιατί δεν είχαμε άδεια CD-R. Έλα όμως που δεν διάβαζε το USB!

Τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε; Λέμε πάμε στο καζίνο, δεν γαμιέται, χαΐρι εδώ δεν βλέπουμε. Πήγαμε, φάγαμε όλα τα λεφτά μας στα χαρτιά, τα ποτά και τις πουτάνες και αναγκαστήκαμε να δανειστούμε από κάτι Ουζμπέκους μαφιόζους. Τελικά τα φάγαμε κι αυτά και δεν είχαμε να τους πληρώσουμε κι έτσι αυτοί μας βάλαν τσιμεντόλιθους στα πόδια και μας ρίξαν στο Βόλγα.

Δι Εντ."